Περί Καλάμων Ηδονής

Είχα ακούσει κάποτε ότι στην έννοια του χρόνου δεν υφίσταται το προς το παρόν. Η μόνη χρονική στιγμή που μπορεί να δοθεί αντί αυτής είναι το τώρα.

 Ενώ λοιπόν περιμένουμε την διεξαγωγή των εκλογών στην Ελλάδα και τα σενάρια γίνονται όλο και πιο γλαφυρά να μην αναφέρω και τις θεωρίες συνωμοσίας που θερίζουν κάθε κοινή λογική χωρίς απαραίτητα να αστοχούν πάντα δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ είναι όντως τόσο σοβαρή η κατάσταση;

Για μια χώρα που έζησε δικτατορίες και εμφυλίους, διχόνοιες και πουλήθηκε τόσες φορές είναι πραγματικά τραγικό να κρατάμε τα οχυρώματα ακόμα; Όχι, δεν είμαι "μνημονιακός"  ούτε τυγχάνω εξαιρετικής μεταχείρισης από την αγαπητή εφορία.  Το μόνο πιστεύω που θα καταθέσω ποτέ υπέρ αυτού είναι το βίαιο ξύπνημα της Ελληνικής κοινωνίας.  Μέσα σε τρείς δεκαετίες ο μισός πληθυσμός αυτο-αναγορεύθηκε σε φιλοσόφους του "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ."

Η αγωνία να ξεχαστούν περίοδοι πείνας και πνευματικής εξαθλίωσης, δημιούργησαν δύο γενιές των θέλω και του είμαι. Σε αυτό δυστυχώς δεν συνέβαλαν οι εξέχοντες εταίροι μας. 

 Κοιτώ λοιπόν μια ιστορία πολιτισμού και μιζέριας. Αγωνίας και ελπίδας. Γυρνάω τις σελίδες και εύκολα θυμάμαι το 12 χρονών κοριτσάκι που έφερε σε αυτό τον κόσμο ένα παιδί μοναχά για να πουληθεί σε αυτή την σύγχρονη μεν, υπό διάλυση δε Ελλάδα. Περνώ από την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και θαυμάζω τις βιαίως πετσοκομμένες νερατζιές. Ποιος έχει χρόνο για νεοκλασσικά την εποχή τούτη άλλωστε.  Κάπου στην γωνία δύο γεροντάκια σχολιάζουν μια εφημερίδα. Δύο λέξεις ξεχωρίζουν μέσα στους κλεφτές και τα βλαχαδερά των Βερσαλλιών. Αυτοκτονία. Φόνος. Δεν συνδέονται. Η πρώτη είναι το δίλημμα, η δεύτερη ο φόβος.  Ο Ιούνιος δεν είναι μακριά. Η αξιοπρέπεια έχει προ πολλού χαθεί. Τι να κάνεις με τα 400 τώρα; Τι να κάνεις και με τα 190 μετά;

 Μήπως δεν υπάρχουν νύφες ετών 6 με νύχτες γάμου στον τέσσερις ώρες με το αεροπλάνο προς Ανατολάς;   Και νεράτζια υπάρχουν και νεοκλασικά. Και αυτοκτονίες προ τετραετίας μέσα σε κοινοβούλιο. Θυμάστε; Και γιατί να θυμάστε. Το ΔΝΤ μπήκε ο άνθρωπος έπεσε αλλά τα ίδια λόγια απόγνωσης αντηχούν σήμερα σε Ελλάδα και Ιταλία… Στερήσατε το ψωμί από τα παιδιά μου. 

 Ένα ψωμί μουχλιασμένο πια. Τα ράφια αδειάζουν και όταν ένας κολοσσός όπως τα Carrefour με ετήσιο τζίρο 1,7 δις στην Ελληνική αγορά ανησυχεί για τις απώλειες των σχεδόν 16 εκατομμυρίων το πρώτο τρίμηνο…. Προς πληροφόρηση σας η ίδια εταιρία ελέγχει τα Starbucks. Το τέλος της Fnac λύπησε πολλούς αλλά ο καιρός θα δείξει εάν εξίσου γρήγορα θα αποχωρήσει και η εταιρία που έλεγχε το franchise. Η συσχέτιση πιστεύω είναι οφθαλμοφανής. 

 Οι Γάλλοι λοιπόν φεύγουν, οι Γερμανοί έρχονται. Και από τα ντελικατέσεν, στους τηλεοπτικούς μας δέκτες. Τι και αν πουλήθηκαν τα κανάλια. Ποιες οι υποσχέσεις για διατήρηση των θέσεων; Η αίγλη του Αμαρουσίου χάθηκε γρήγορα… και όμως το αμάρτημα της μητρός μας δεν έμελλε να είναι μόνο της κυρίας Σύρμα. Τα βρέφη που χαθήκανε ήταν πολλά και τα μεταλλεία και οι νύφες.

Τα καλάμια καβάλησαν πολλοί. Τις Lexus προφανώς λίγοι.

Sanoiro