Χρόνια Πολλά! Κι όμως...(καθαροί πια)

Κάτω από ακίνητες, τεμπέλικες πέτρες λογικής, πίσω από βουνά εγνωσμένων σκουπιδιών, πέρα από τις ανέραστες πολυκατοικίες, πάνω από οξειδωμένες πολιτικές δηλώσεις που προκαλούν υπνηλία και παρατεταμένο χασμουρητό, υπάρχει ένα φως ατίθασο, που δεν φοβάται μήπως σβύσει, αλλά φωτίζει με μια άφατη γενναιότητα (ίσως και θράσος) το μονοπάτι για τον ορίζοντα, που, ναι, παραμένει ανοιχτός.

 

Ας κρατηθούν ψηλά τα χέρια για να διεκδικήσουν το αυτονόητο που έχει χαθεί αλλά μπορεί να ξανακερδηθεί: την ελευθερία του ανθρώπου. Ας δυναμώσουν τα πόδια για να τρέξουν μακριά (προσοχή στις λακκούβες που κρύβουν οι αυταπάτες!) από σκοπιμότητες, μίση, κούφιους ανταγωνισμούς, έχθρες,εγωισμούς, μονομανίες, εμμονές, κτητικότητα (α, μα είναι γλυκειά η γεύση του να κατέχεις έναν άνθρωπο, αλλά τότε δεν είσαι εσύ πια άνθρωπος, είσαι πια ένα ιδιότυπο εργαστήρι σχιζοφρενικής ματαιοδοξίας!), απληστία, πονηριά και άλλους εκλεκτούς καρπούς της φιλαυτίας. 

Όχι, δεν υπάρχει μονοπάτι, δρόμος, λεωφόρος, κρυφό σχολειό, συνταγή, επίδεσμοι και spa για τη Disneyland των αισθημάτων του κόσμου κι ούτε κουρτίνα που να αποκαλύπτει μια εξιδανικευμένη κατάσταση πραγμάτων, καλώς ή κακώς. Ας ανοίξουν διάπλατα λοιπόν τα μάτια για να δουν την υπέρβαση που έρχεται, ήρθε, ως αίτημα.Έχετε, έχουμε ένα νέο μήνυμα στον υπολογιστή (του μυαλού) μας: ένα χαντάκι είναι, ένα πήδημα απαιτείται. 

Το θέμα είναι να δει κανείς το χαντάκι και να μη φοβηθεί να το δρασκελίσει. Πολύ περισσότερο να δει ότι είναι χαντάκι και όχι συνήθεια. Το φως που λαμπυρίζει στο βραδινό ουρανό αυτό δείχνει. Ας συγκατανεύσει η καρδιά, ας δώσει την ισχυρή εντολή, ας μη δειλιάσει, ας μη λαχανιάσει, ας μη λυγίσει από το βάρος μιας τεχνητά μίζερης καθημερινότητας, ας χτυπήσει λοιπόν δυνατότερα για να δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα για τον αγώνα, για την υπέρβαση. 

Κι ας τρέξει αίμα, ας ματώσουν πια οι επίδοξοι αγωνιστές, τι θέλουν; να είναι για πάντα ουραγοί της ζωής, πίσω από τα γεγονότα, στη σκιά της αφάνειας; Όσοι πίδακες αίματος κι αν ξεπηδήσουν, θα είναι σαν το νερό στα συντριβάνια: κινείται, κυκλοφορεί μπολιασμένο με νέες ιδέες και πράξεις, επιστρέφει στη βάση του, στον οργανισμό και τον ανανεώνει. 


Κι έτσι, καθαροί πια, εφοδιασμένοι με μια αέναη κίνηση αισθημάτων, σκέψεων, πράξεων, θα αφήνουμε, βουβούς και παγωμένους πίσω μας, όσους δειλιάσουν, όσους φοβούνται να γκρεμίσουν το τοτέμ του εγωισμού τους σε μια πρόβα υπέρβασης έστω. Γιατί ο φόβος τρώει τα σωθικά, τρώει (σχεδόν βουλιμικά)και την τελευταία ελπίδα.

Whisperer