Έναστρες Εκπνοές Απείρων Εκδρομέων

Καλησπέρα, ελπίζω με αυτή την δυναμική κίνηση του δημιουργού αυτού του blog να μπορέσουμε να αναρωτηθούμε μαζί, να δημιουργήσουμε μαζί, να ακουστούμε μαζί. Δεν θα είναι εύκολο και θα πρέπει να βρούμε την δική μας ιδιόμορφη παρουσία.

Βρισκόμαστε σε μια ομάδα προνομιούχων Ελλήνων νέων που όμως γνωρίζουμε ότι ανα πάσα στιγμή όλα μπορούν να κατακερματιστούν. δεν έχουμε εκατομμύρια, ούτε λόγο στις κάτω από το τραπέζι συμφωνίες όμως  πιστεύουμε ότι είμαστε σε θέση να δούμε πιο νηφάλια την παρούσα δυναμική της κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου.  

Δεν θα κρύψω ότι αρκετοί από εμάς αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες, όμως αρνούμαστε να γίνουμε υποχείρια των καιρών μας. Πολλοί από εμάς δεν ξέρουμε αν θα μέναμε αλώβητοι από μια χρεωκοπία, σίγουρα όχι όμως αρνούμαστε να θέσουμε την πιθανότητα μη επιβίωσης. Δεν θα παραδώσουμε τα όνειρά μας ακόμα. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η Ελλάδα δεν είναι το μοναδικό εμπύρετο σώμα μέσα στην Ευρωπαϊκή οικογένεια. Δεν ήμαστε κάτι που μεταδίδει μια άκρως μολυσματική και ζημιογόνα ασθένεια, μουρνταρεύοντας τον βωμό του νεοφιλελευθερισμού. Δεν μπορούμε ωστόσο ούτε να  κρατηθούμε σε μια απομόνωση τιμωρητικού χαρακτήρα. Αυτό που με φοβίζει την παρούσα στιγμή δεν είναι τα μέτρα λιτότητας και η εξαθλίωση του μέσου Έλληνα αλλά κάτι πιο σοβαρό. Σε μερικά χρόνια τα ίδια μέτρα θα ενσωματωθούν στην οικονομική πολιτική διαχείριση κάθε σχεδόν Ευρωπαϊκού κράτους και τότε τι; 

Με φοβίζει το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι μπορούν να στραφούν τόσο εύκολα προς τον ελληνικό λαό. Μας κατηγορούν για αποποίηση ευθυνών και τα κοπάδια αποδιοπομπαίων τράγων που παίρνουν την μορφή του Γερμανού, του Βρετανού και φυσικά του Έλληνα πολιτικού. Ερωτώ ωστόσο με την λίγη ευφϋια που θεωρώ ότι διαθέτω, η Ευρώπη θα υπέφερε και θα κινδύνευε τόσο πολύ εάν το πρόβλημα εντοπιζόταν μοναχά στην φτωχή Βαλκανική χερσόνησο; 

Έχουμε ένα ποτάμι και δεκάδες εργοστάσια που το ρυπαίνουν αργά αλλά σταθερά. Μια μέρα γίνετε ένα ατύχημα και ένα από τα εργοστάσια μαυρίζει όλο το ποτάμι με χρώμα ζαχαροπλαστικής όμως για την παρασκευή του μόλυνε επίσης το ποτάμι. Έρχονται οι κάτοικοι και λένε ααα το ποτάμι έχει τόσες επικίνδυνες ουσίες και βλέπουμε ξεκάθαρα από πού είναι γίνεται η μαύρη διαρροή καθώς όλα τα λύματα από τα άλλα εργοστάσια φαίνονται πεντακάθαρα. Αν κλείσουμε λοιπόν αυτό το εργοστάσιο το ποτάμι θα είναι ξανά καθαρό! Αν βγαίνει λογική…. 

Σε μερικά χρόνια η Ευρώπη και ο Κόσμος θα βάλει ταμπέλες και σε άλλες χώρες και σιγά, σιγά θα γεμίσουμε με Νέρωνες και Κονκισταδόρες ενω οι Ζορμπάδες θα κείτονται κάπου στα νότια περιμένοντας μαζί με τις Μαλβίδες την την τουριστική περίοδο. Η αποποίηση ευθυνών γίνεται από όλους μας και μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην Ουτοπία. Μια Ουτοπία δεν υπάρχει και δεν επρόκειτο να υπάρξει. 

Πριν από μια δεκαετία η Αφρική πεινούσε, πριν από μια εικοσαετία η Αφρική πεινούσε, σήμερα η Αφρική πεινάει, μετά από δέκα χρόνια θα πεινάει. Απλό αλλά κατανοητό πιστεύω. Όσο δεν μας αγγίζει μια κατάσταση την αντιμετωπίζουμε όσο πιο απόμακρα μπορούμε. Αυτό κάνει και ο μέσος  Ευρωπαίος αυτή την στιγμή. Επομένως, αντί να μας απασχολεί η οικονομία, θα έπρεπε να μας προβληματίζει η αντίδραση των λαών υπό πίεση; Η ειρήνη δεν είναι μια κατάσταση, ούτε η δημοκρατία ακλόνητη. Τα καθεστώτα αλλάζουν και ο άνθρωπος δεν εκπολιτίζεται πάντα.  

Μια τελευταία σκέψη μου είναι ως προς τι καθορίζεται η εθνική μας ταυτότητα. Πιστεύω ότι ο Έλληνας δεν είναι ούτε τα σουβλάκια, ούτε ο Ζορμπάς. Δεν τον βρίσκεις στα κείμενα του Αισχύλου ή του Καβάφη. Δεν μπορείς να τον αγγίξεις με τον Πραξιτέλη, ούτε τον σταυρό που κουβαλάει η θεία σου στην Τήνο. Δεν μπορείς να τον διακρίνεις μέσα από τα σπασμένα μάρμαρα ή από την τσιμεντένια Αθήνα. Θα τον βρεις όταν κανείς άλλος δεv θα σε σηκώσει, θα τον διαβάσεις όταν δεν θα πιστεύεις στον ίδιο σου τον εαυτό, θα σε αγγίξει όταν χρειαστείς κουράγιο για να αντιμετωπίσεις την επόμενη μέρα και θα τον αναζητήσεις στην σπηλιά του Λαζάρου σαν σύγχρονός απομυθοποιημένος νεαρός εξου και άπειρος φοίνικας. Θα τον δεις να σηκώνεται, να δακρύζει και αυτοκαταστρέφεται πάντα με την ίδια σταθερά. Αν διακρινόμαστε για κάτι αυτό είναι για την επιμονή μας να μείνουμε πάνω σε αυτόν τον τόπο, για την εμμονή μας να ματώνουμε ως γαλαζοαίματοι χωρίς τίτλους ευγενίας. Αυτά δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε σε καρτ ποστάλ.  

Έλληνας δεν γεννιέσαι, ούτε γίνεσαι. Έλληνας αναγεννιέσαι από στάχτες προ πολλού ξεχασμένες μέσα σε απροσδιόριστο χρόνο ή τόπο.  

SANOIRO